kahverengi gözler - 5

Bir yerden sonra, soluğum da ağır geliyor bana. Ağır geliyor sensiz günler, gülümsemeler.
Dilime dolanan kahkahalarını özlüyorum. Fakirliğimizi ve sıcaklığımızı… Bunları düşündükçe sana olan uzaklığım daha da büyüyor. Büyütüyor içimdeki özlemin onu… İçimdeki bu yazar, insanlığımı bir bir alıyor benden. Her satır, yaptığım hataları vuruyor yüzüme. Biliyorum, ben kaybettim seni…
Dün yine seni anımsadım telefonun yanından geçerken. Asırlardır adın yankılanmıyor telefonda. Şimdi senin ismini söyleyen herkese lanet ediyorum. Lanet ediyorum, bize ait olanları bir başkasıyla harcamana…
Bak, Noel’e tam beş gün var… Oysa benim şimdiden, tüm Noellerim sona erdi bile…
Bende kalan yanını, Paris’te geçirdiğimiz günleri, İzmir’deki kargaşayı, hiç çıkarmadığın atkını, çocuk gülüşlerini, kalbime yankı yapan kahkahalarını, Paris kokunu ve kahverengi gözlerini özledim!
Kalbimdeki boşlukta, yeri doldurulamayanımsın, geçmişimsin. Bu sensiz ve kahverengi gözlerinsiz geçireceğim ilk Noel olacak. Kahkaha atacak diller, bense bir kadehi dolduracak kadar ağlayacağım. Dilek de dilemeyeceğim yeni yıl için… Biliyorum sen de dilemeyeceksin… Bir yanım sendeyken, hangi dilek tutar ki bizi?
Sen farkında olmadan, kolunu omzuma her attığında, ben sana yeniden âşık olurdum. Birazdan kapı çalacak ve yine gelen sen olmayacaksın. Kâbuslarım bölünmeyecek hayalinle. Günler gelip geçici, kalanlar yalnızca geceler olacak. Ve sen her gece süslemeyeceksin yatağımı. Sensin uyanacağım mevsimlere. Zaten öyle değil mi? Tüm düşlerim seninle, kahverengi gözlerinle.
Bu sensiz ve Paris kokunsuz geçireceğim ilk Noel olacak. Biri dolu, biri boş olacak kadehlerin! Özleyeceğim belki seni ama sevmeyeceğim eski gibi. Sen kolunu omzuma atmayacak, ben Paris kokunu içime çekmeyeceğim. Kahverengi gözlerin yakmayacak bedenimi, bir kadehi kırmayacak kalbim ve ben, sevmeyeceğim artık seni…
Nakarat diyordum en son. Kalbimin nakaratı. Paris kokunu ve kahverengi gözlerini özledim sevgilim.
“Bir elimde defne, bir elimde sevdan; kalbim Ege’de kaldı!”