Hayatının tek bir yanlışla avuçlarından akıp gittiğini hissettiğin o ana benziyor şimdi her şey. Aynı ana dönüşüyor ufak ufak sesler. Gözler, gökle yer arasında kayboluyor. Bakışlardan bahsetmiyorum bile... Yollar kesişmeyeli uzun zaman olmuş.

Bir keşke dilini yokluyor, akla göğüs gerip zamana karşı duruyorsun. Cebinde ucu yırtılmış, tamamı sararmış bir fotoğraf.. "Dolunay var!" diyorsun, büyük bir coşkuyla belki de. Kimse karşılamıyor hislerini, geç fark ediyorsun.

Ah yine aynı ses yükseliyor. Gece düşüyor şehre. Yollara yapraklar sonra, bedenlere ayrı ayrı acılar bir de. Ölüm kadar soğuk mu diye düşünüyorsun bir süre. Karar çok geç açıklanmıyor kalbinde. "Evet" diyor bir ses içinden yükselerek göğe doğru, "ayrılık ölüm kadar soğuk bu mevsimde.."