Bu aralar yorgunum , biraz da kırgın sanki. Gidenlerimi herkes almış benden , ben yeni yollara umut bağlamışım. Birde yeni insanlarla tanışmışım ki, sorma gitsin onları. Seviyorum aslında hepsini. Aynı şekilde nefes almamızı seviyorum. Hele biriyle, o kadar çok ortak noktam var ki... Aratmıyor bana geçmişi. Ama ona da alışmaktan korkuyorum. Bir başkası , geçmişimdekinin yerini aldı. Aynı hayalleri onunla kuruyoruz şimdi. Ama ben ondan vazgeçmedim ki. O gitti benden. Şimdi sevdim gidişleri. İnanır mısın , hiçbir şey hissetmiyorum ona karşı. Ne nefret, ne öfke, ne sevgi... Sadece soramadıklarım var. Yeni gelen, nasıl bu kadar çabuk aldı yerimi, sormak istiyorum.
Ama sormayacağım, biliyorum.
Ne diyordum? Bu aralar yorgunum, biraz da kırgın sanki. Ama biliyorum, atlatacağım hepsini. Bir el tutacak elimden ve unutacağım hepsini. Kemik uyuşmaz, genel anestezi alacağım. Geç uyanacakmışım, öyle diyor doktorlar. Artık günde aynı ilacı kaç kez içtiğimi önemsemiyorum, kurtulacağım, biliyorum...
Ocak ayının son haftası, Cerrahpaşa'nın soğuk ameliyat odalarının birinde, Dr. Kalaycı'nın ellerinde, bedenime sıkışıp kalan Tümör'den kurtulacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder