Ahmet Altan yazmış, ne güzel olmuş..
...
O sırada aklımız başka yerdedir, küçük işaretler değil, büyük altüst oluşlar aramaktayızdır, o küçük işaretin kıymetini bilmeyiz.
Sonra bir gece kaybedilmiş birinin acısıyla uyanırız.
Manasızca kaybettiğimizi anlayarak.
Çığlıklarla.
Aradığımız sevgiyi bulmuşuzdur ama bulduğumuz artık geçmişte kalmış, anıların arasına saklanmıştır, sevginin sahibi uzaklara gitmiştir.
Durrell'ın "Afrodit'in Başkaldırısı" isimli kitabındaki kahramanı gibi o korkunç soruyu sorarız:
"İnsan geçmişteki birini sevmeye başlayamaz yoksa başlayabilir mi?"
Geçmişteki birini sevebilir mi insan?
Eğer o "geçmiş" hálá belleğimizin kireçlenmiş, canlılığını kaybetmiş anıları arasında soluk alıp veriyorsa, hálá kımıldıyorsa, hálá zihnimize mızraklar gibi saplanıyorsa ve o işaretleri yeniden keşfetmek hálá canımızı acıtıyorsa, "geçmişteki" biri henüz "geçmiş" olmamış demektir.
Anılardaki işaretleri toplar, bir araya getirir, onları tek tek yerlerine yerleştirir ve karşımıza çıkan resmi yeniden sevmeye başlarız.
Ve, sorarız kendimize, "neden o zaman bu gerçeği görmedim?"
Cevap, Durrell'ın cümlelerindedir:
"O kadar bilgiden serseme dönmüş olduğum için onu olduğu gibi, yani doğal haliyle göremezdim."
Sevdiğimiz biri hakkında topladığımız bilgiler.
Çoğu zehirli olan bilgiler.
Onun hayatıyla, mazisiyle, yaptıklarıyla ilgili bilgiler, kendimizi eksik ve sevilmeye layık olmayan biri gibi görmeye yatkın zihnimizin yarattığı kuşkularla birleştiğinde, koyu sülfür dumanları gibi gözlerimizi yakar, bizi körleştirir.
Ve Cemal Süreya'nın bir şiiri de var aslında, ah o biz'lik mısraları taşıyor..
''Hiçbir şeyim yok akıp giden sokaktan başka / Keşke yalnız bunun için sevseydim seni....
bir yerlerde güneş doğuyor şimdi, sessiz, soğuk.. keşke yalnız bunun için sevseydim seni..
iki çay söylemiştik orda, biri açık, keşke yalnız bunun için sevseydim seni"
okuduktan sonra dinle bir de:
Şebnem Ferah - Eski
Sertab Erener - Bir Damla Gözlerimde
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder