Bir yıl daha bitiyor. Takvimden bir yaş daha attık hepimiz.
Ne mutlu ki bir senenin bitişini daha görebiliyoruz. Ve ilk kez, bir yılın bitmesine öylesine seviniyorum.
Hayatımın en zor yılını da geride bırakıyorum böylece. Yeni kararlar alıp, kendi kanunlarımı yazdığım, duvarlara asıp ardından kaldırdığım, bitsin diye her saniyeyi saydığım, avuçlarımdan kan kaybettiğim, takımıma sürülen lekelerle en zor zamanında yanında olduğum, haftalarca evden çıkmadığım, günlerce yemek yemediğim, ağladığım ve hemen ardından huzurla gülümseyip uyuduğum ve inandığım, güvendiğim insanları yitirdiğim bir yıl oldu.
Buradan kaldığında, anlaması güç gelebilir. Demek istediğim, zor bir yıldı 2011. Vazgeçişlerle doluydu. Savaşlar ve cephelerle.
2011’den kalan neydi derseniz, yaşanılan her kötü şeyin iyi bir sebebi varmış, bunu öğrendim.
Canın yandığında ne yaparsın? Ne dindirebilir acını ya da dindirebilir mi bir şeyler…
Ben canım her yandığında, sayfa sayfa iz ararım. Kitap aralarında, not defterlerinde, telefon kayıtlarında… Elimin uzandığı her yerde, canımı acıtana dair bir iz ararım. Geçeceğinden ya da o izin kalbimi iyileştireceğinden değil. Sadece, bir parça olsun güçlenmemi sağlayacağından. Acıyla yüzleştirmek olgunlaştırır insanı. Zaman ya da zaman içinde yer değiştirenler değil. Acının sebebini bilmek ve kabullenmektir esas olan.
2011’de acılarımla yüzleşmeyi öğrendim ben. Hatta biliyor musunuz, daha önce neden yapmadım diye de sorguladım kendimi. Uzun ve zorlu bir dönemdi benim beklediğim. Günahlar ve sevaplar karşılaşacak, hangisi ağır basarsa acım oraya yönelecekti. Sandığımdan çok daha kolay oldu.
Bir sabaha, içimdeki boşlukla uyanmanın ne kadar süreceğini düşünerek kavuştum. Haftalar ya da aylar değildi harcayabileceklerim. Canımı acıtan her neyse, onu acıtmak değildi istediğim. Ondan böyle kurtulamayacağımın da farkındaydım.
Ve sonra ne mi oldu? Beni neyin üzdüğünü düşündüm. Neden üzdüğünü ve benim buna nasıl izin verdiğimi. Bu kadar basitti işte. Acıyla yüzleşip, ondan kurtulmuştum.
2011’i yalnızca acı ile özdeştirmek biraz haince olabilir, lakin hatırımda kalan en güzel anım acılarım.
Yeni yıl için dile pelesenk olmuş birçok dilek olabilir elbet.
Benim öyle çok dileğim, duam ya da isteğim yok yeni yıldan. Büyüdükçe olmayacak dileklerden vazgeçebiliyor insan.
İçimizden taşan anılarınızın olacağı, taptaze ve unutulmaz bir yıl olsun hepimiz için…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder